Sweet about Me journalist Evie Westland dompelde zich onder in Oerol en blikt na een sfeervol en geweldig weekend terug op het theaterfestival van Terschelling.
“Nou, tot straks”, hoor ik mezelf nog zeggen aan de telefoon. Het is 11 uur ’s ochtends en ik sla de deur van mijn huis in Utrecht achter me dicht. Zeven uur later komen we aan op plaats van bestemming. “We hadden in die tijd ook naar Barcelona kunnen reizen”, merkt mijn vriend op.
We zijn echter een stuk noordelijker geëindigd. Bij het festival Oerol, Terschelling. Vakantie in eigen land. En noem het gerust vakantie, want zoals bij iedere noemenswaardige ontdekkingstocht is de reis zelf al de helft van het geluk. In de trein zit de sfeer er bij de festivalgangers er al goed in, maar op de boot merk je pas echt hoe de doorgewinterde Oerol-bezoeker zich verheugt op dit feest. De barvrouw staat non-stop te tappen voor enthousiaste mannen, die na de derde ronde ‘veertig bier!’ net íets te hard meezingen met Rob de Nijs’ Malle Babbe. Oerol 2015 is voor ons begonnen.
“Noem het gerust vakantie, want zoals bij iedere noemenswaardige ontdekkingstocht is de reis zelf al de helft van het geluk”
Aangekomen bij onze plaats van bestemming besluiten we maar gelijk in de eerste de beste kroeg Onder de Pannen aan te schuiven. Het op dat moment spelende bandje The Busquitos is een typisch voorbeeld van die Oerolse gezelligheid, waar alle mensen die ik er tot nu toe over spreek zo hoog over opgeven. De band is een kruising tussen een zooitje straatmuzikanten en een Big Band. Contrabas, saxofoon en elektrische viool: alle elementen voor fantastische muziek, gecombineerd met een melige interactie met het publiek, die niet verveelt. En uiteindelijk moet ook ik eraan geloven, en zie ik mezelf ineens met een hoed in mijn handen het publiek om geld vragen voor de act.
“Een typisch voorbeeld van die Oerolse gezelligheid, waar alle mensen zo hoog over opgeven”
Later op de avond is het tijd voor datgene waar veel festivalgangers naar uitgekeken hebben: het optreden van de goedlachse Surinamer Typhoon. Hij pakt het publiek, dat in grote getale is komen opdagen, volledig in. Naast het optreden valt ook de goede sfeer in het publiek op. Alle clichés zijn waar: iedereen heeft er zin in, er wordt geen ruzie gemaakt en iedereen maakt een praatje met elkaar. Zelfs het bier wordt nog gewoon in glazen geschonken en smaakt daadwerkelijk naar bier en niet alsof het drie keer is aangelengd met water.
De charme van Oerol heeft zich dus al in één dag bewezen en het smaakt naar meer. We hadden in die zeven uur ook naar Barcelona kunnen reizen. Ik ben blij dat we het niet hebben gedaan. Zoals het oude spreekwoord luidt: wie zee houdt, wint de reis.
Delen op
